Voidfall
To bardzo ciężkie epickie, kosmiczne euro 4x.
Wprowadznie fabularne
Chociaż to nie jest gra fabularna, ale euro bez... no może jednak z jakimś klimatem
Przez stulecia Nowarchowie, potomkowie królewskiego rodu Novarchon, rządzili żelazną ręką nad feudalnym galaktycznym imperium ludzkości, Domineum.
W tym czasie wprowadzili do swojej cywilizacji oszałamiające innowacje technologiczne i postęp naukowy. Ten przyspieszony rozwój pomógł Domineum dotrzeć – i ostatecznie zamieszkać – nawet w najdalsze segmenty znanej galaktyki, gdzie wyłoniły się nowe Rody, które miały rządzić zewnętrznymi sektorami imperium.
W miarę jak ród Novarchon rósł w siłę, rósł otaczający go kult religijny, głosząc ponure proroctwa o starożytnej kosmicznej istocie z innego wymiaru: Zrodzonych z Pustki.
Wielu uważało, że to tylko mit, ale tak naprawdę to mroczny wpływ Zrodzonych z Pustki zapewnił Novarchom czystą wiedzę potrzebną do szybkiej ekspansji imperium.
Podczas gdy kult Nowarchów przewidywał życie wieczne za pośrednictwem nieziemskiej istoty, jedyną intencją Zrodzonego z Pustki było zaspokojenie jego wiecznego głodu.
I tak, kiedy Domineum osiągnęło ogrom odpowiadający pragnieniom Zrodzonych z Pustki, w sercu Domineum otworzyły się międzywymiarowe szczeliny, uwalniając kosmiczne zepsucie.
Gdy Ród Novarchon i jego zwolennicy powitali Zrodzonych z Pustki i szukali ich fałszywego zbawienia, istota zainfekowała, rozprzestrzeniła się i przejęła kontrolę nad wewnętrznymi światami.
Teraz nadszedł czas, aby pozostałe Wielkie Rody oczyściły galaktyczne zepsucie, uniemożliwiły Zrodzonym z Pustki pełne przejawienie się w naszym wymiarze i ostatecznie przezwyciężyły chaos jako nowi władcy Domineum.
I tutaj wkraczamy my gracze.
 |
Plansza Galaktyki
|
Hej!
- Hej! Mam wolny wieczór i akurat jest premiera świetnej kosmicznej gry prawie 4x powalczymy o zwycięstwo ? - pytam z nadzieją
- Chętnie! Ale wiesz co, lepiej zagrajmy w jakąś kooperację nie mam nastroju na rywalizację przez kilka godzin
- Świetnie! - ucieszyłem się - w Voidfalla można grać także w trybie kooperacji
- Oooo naprawdę? - zdziwienie pojawiło się na twarzy mojego (mam nadzieję) współgracza
- To rozkładam grę, bo to trochę trwa i spotykamy się wieczorem - mam nadzieję, że nie zaczerwieniłem się z ekscytacji
- Ale… mam nadzieję, że zdążę ale nie bądź zły jak jednak nie uda mi się dotrzeć
- Nie przejmuj się! Jak nie dojedziesz zagram solo - moja determinacja sięgała już zenitu
- Mam przeczytać instrukcję przed grą? - chyba jednak zdąży ;)
- Nie musisz! Ikonek i tak od razu nie zapamiętasz a ogólne zasady są proste, zagrywasz jedną z 9 kart skupienia i uruchamiasz dwie z trzech akcji, no czasami trzy. W szczegóły będziemy wnikać w trakcie gry, mamy tu fajny glosariusz i listę (4 strony) z opisem ikonek
- Aż tyle ikonek? Brzmi trochę zniechęcająco - współgracz zaczyna wymiękać
- Nie obawiaj się! Ja za drugim razem tylko sporadycznie sięgałem do instrukcji, wszystko jest bardzo intuicyjnie zaprojektowane - próbuję jakoś rozwiać wątpliwości
- Tak fajnie jak to bywa w grach z pod ręki Iana?
- Tak! Bo to Ian O’Toole narysował te ikonki - tu mie zaskoczył znajomością tematu
- To może się udać! I pamiętaj żadnej rywalizacji! - chyba udało mi się rozwiać wątpliwości
Setup
Rozkładanie gry trochę trwa, wybierany tryb: solo, kooperacyjny lub mój ulubiony rywalizacyjny.
Następnie wybieramy jeden z gotowych scenariuszy dla zadanej liczby graczy (nie chodzi o fabułę tylko o układ mapy oraz zestaw komponentów do danej partii).
Układamy mapę według scenariusza, kafelki mapy są dwustronne- są 4 domowe oraz pozostałe mają po jednej stronie standardowe identyczne kafle a po drugiej specjalne z dodatkowymi możliwościami.
Scenariusz rywalizacyjny zaleca domyślne rody (frakcje jak ktoś woli), które powinny grać, podaje jakie 8 technologii ma być dostępnych na rynku, dodatkowe technologie o okrojonej dostępności dla innych związane są samymi frakcjami.
Gra trwa trzy cykle, dla każdego wybieramy karty wydarzeń, dadzą nam one ekstra akcje/zmiany na początku oraz możliwość punktowania na koniec.
Rody mają startowe parametry - zasobów mamy dużo ale na szczęście jest to rozwiązane wygodnie, mamy planszetki zasobów z kołowymi wskaźnikami, 5 rodzajów zasobów po dwa a tak naprawdę trzy wskaźniki- produkcja i aktualny stan.
.
 |
Gra jest stoło żerna
|
Flota
Mamy 5 rodzajów statków kosmicznych - technologie decydują (czyli scenariusz), które są dostępne w danej rozgrywce.
W wersji sklepowej mamy tekturowe dwuwarstwowe modele statków, w której mieszczą się maksymalnie 3 kostki w naszym kolorze.
I to kostka obrazuje jednostkę, tekturowe - a w deluxie plastikowe modele to ułatwienie do panowania nad flotą na planszy.
Jak chcemy przemieścić tylko jeden statek a mamy dwie kostki to bierzemy nowy tekturowy statek i wyjętą jedną kostkę przenosimy z nową tekturką, a pierwotny z jedną kostką zostawiamy na kaflu startowym.
Dzięki takiemu zabiegowi lepiej to się mieści na kaflach.
Komponentowo gra jest bardzo dobrze przemyślana, zarówno funkcjonalnie, logistycznie jak i wizualnie.
Długość gry.
Na 4 osoby zajęło to nam 4 godziny, i skalowanie jest tutaj wprost proporcjonalne do liczby graczy.
Obsługa tryby kooperacyjnego oraz solo jest trochę dłuższa niż w trybie rywalizacyjnym.
Czy w grze jest klimat?
To jak zwykle zależy od gracza jak i współgraczy. Cały pomysł świata Voidfall to przenikające przez szczeliny czasoprzestrzenne (międzywymiarowe, międzyświatowe) zło w postaci Zrodzonych z Pustki,
których jedyną potrzebą jest zaspokojenie głodu… i ten wszechobecny ślad zła z innych wymiarów jest w grze bardzo dobrze reprezentowany przez żetony zepsucia oraz flotę „Zrodzonych z pustki”.
Zło jest pomarańczowe
Żetony i flota są pomarańczowe, więc w świecie Voidfall zło ma kolor pomarańczowy :)
 |
Zło w Voidfall jest pomarańczowe - Zrodzeni z Pustki
|
Cywilizacja
Kosmiczna cywilizacja walczy o przetrwanie i/lub dominację więc mamy tutaj także tory technologiczne, karty technologii, budujemy instalacje, gildie. Zbieramy żetony nagród, odzyskania, handlu.
W trybie solo i kooperacyjnym dochodzą nowe mechaniki i komponenty, plansza i karty kryzysu, karty alarmu, płytki bezpiecznej przystani i kolka innych.
To nie gra
Voidfolall to nie gra, to cały świat, który możemy współtworzyć choćby wymyślając swoje scenariusze.
Gra jest skomplikowana, ale nie przez zagmatwanie zasad tylko przez ich wielość, każda kolejna gra staje się łatwiejsza jeśli chodzi o znajomość zasad i potrzebę zaglądania do glosariusza czy instrukcji.
Nie polecam gry na granie rodzinne, chyba, że rodzina składa się z samych geeków :)
Dla miłośników eurasów oraz gier control area, ktore trwają długo czyli dla mnie - to gra idealna.
Możliwości punktowania jest dużo i trzeba balansować między tymi możliwościami, więcej o tym napiszę w osobnym poście z cyklu „analiza punktów zwycięstwa”.
Jeśli się uprzeć to długość setupu, aczkolwiek to pokłosie regrywalności i mnogości konponentów, takie gry tak mają i ja osobiście nie traktuję tego jako minus
Jakościowo jest pięknie, ale widziałem też plansze Rodów dwuwarstwowe i się w nich zakochałem, sklepowe są płaskie. Czy to minus ? Tak naprawdę to nie bo lepsze rozwiązanie istnieje więc można po nie sięgnąć. Gra jest droga i wpychanie w podstawową wersję wszystkich elementów delux jeszcze by ją podrożyło, więc jest do słuszny kompromis.
Insert jest fajny, ale mógłby być lepszy - wiele woreczków strunowych jest w akcji, ale to tak jak z planszetkami - lepsze rozwiązania są także dostępne.
Moja ocena gry to maksimum jakie dałem do tej pory czyli 9,5/10
Ja jestem jednak graczem „ciężkim i długim” i cieszy mnie fizyczna waga pudła i mnogość oraz jakość komponentów, a kosmiczna regrywalność obiecuje nieskończony wręcz czas jaki możemy spędzić przy tym tytule - odkrywając wciąż nowe sytuacje.
Współpraca
